Guj Poem

પતંગિયા ની ટોળી

શ્વાસ ની સાથે સાથે
ઉડાઉડ કરતા પતંગિયાઓ ની એક ટોળી
વારે વારે બેસીને ઓશીકે
નીંદર ને ગામ ઘર બનાવે
ધૂળ ના એક બગીચા માં
છાતીએ વળગાડી એમને
સમજાવું ઘણું, કરગરું ઘણું
પણ માને તો ને !

છાનામાના આવી આ પતંગિયા
રોપે છે તારી સુવાસ મારા શ્વાસ માં
ગામ ને ચોરે જઈને
વડલા નીચે ભેગા થઈને બેઠેલા
ગામલોકો ની વચ્ચે જઈને
કરે છે પાંખો નો પમરાટ
ને પછી આખાય ગામ માં
સંચરતો સળવળાટ

ઘર ની ઘરડી દિવાલો પર ઊંઘતા અરીસા ને
ખબર ના પડે એમ લપાતો
નીકળી જાઉં હું ઘર ની બહાર
ને તોય આંગણા માં  આડે આવી ને ઊભતી
ઉંબર ની એક ચીસ
ફળિયું આમ ફેંદી ફેંદી ભૂસવા મથતો
પતંગિયા ના પગલા ની છાપ
પાછો વળું ત્યાં થી જ.

અગાશી ની કોરે થી ડોકા કાઢતો ચંદ્ર
મારી બારીએ ઉગેલા અંધારા ને ચીડવે
બારણા ની તિરાડ  માંથી અંદર પ્રવેશવા
હાથાપાઈ કરતો પવન પણ મોડી રાતે

થાકીને ઓસરી માં આડો પડતો

દિવાલ ને પેલેપાર અંદર હું
પગથી માથા લગ ચાદર તાણીને
ટેરવે ઉપસેલા તારા સ્પર્શને સંતાડતો
બારણા પર લટકતી સાંકળ ને તાકતો
સૂર્ય આળસ મરડી ઉઠે એની રાહ જોતો

સવારે જાત એકઠી કરી
પગ માંડુ આંગણથી આગળ નીકળતી
ઘાસ ઊગેલ કેડી પર
ને અહી પણ ફરી હજી પાછી
એનીએજ પતંગિયા ની ટોળી
મારા ખિસ્સા માં આવી ને બેસે
ને ઉગે છે પાંખ મારા પગ ને જાણે 
તારી કને ઉડીને આવવા માટે.

--નિખિલ જોશી
joshinikhil2007@gmail.com